Een mandenvlechter is een handwerkman die manden en ander vlechtwerk vervaardigt uit allerlei natuurlijke materialen zoals wilg, rotan, stro, rietstengels enz. In de westerse wereld is het een oud ambacht, dat enkel nog als hobby wordt beoefend en demonstreert. Het vlechtwerk in de handel is allemaal geïmporteerd uit lage loonlanden. Vlechtwerk is zoals alle handvaardigheden erg arbeidsintensief en weinig concurrentieel met moderne materialen. Waar het vroeger een noodzakelijk gebruiksvoorwerp was in huis, landbouw en visserij maar ook in de industrie is het momenteel eerder huisopsmuk en van decoratieve aard. Enkel in de ontwikkelingslanden behoudt het zijn oorspronkelijke functie. Het materiaal waar hier in de lage landen traditioneel mee gevlochten werd is de één jarige scheut van de wilg (Salix), die overigens ook wel de wis wordt genoemd. In de Ardennen werd ook wel hazelaar gebruikt. Hier wordt een heel andere techniek voor gebezigd en werd meestal slechts toegepast voor eigen gebruik. Dat vlechtwerk zeer oud is staat buiten twijfel. Door de vergankelijkheid van het materiaal is er zeer weinig van terug gevonden. Een mand van 100 jaar oud, is al heel respectabel. Toch zijn er enkele archeologische vondsten van enige duizenden jaren oud bekend. Onder andere een fuik die technisch zeer perfect is, welke gevonden is in de Leidse Rijn in Utrecht. Ook is er keramisch materiaal gevonden met afdrukken van vlechtwerk op. Dit staaft de hypothese dat de eerste gebakken potten met klei besmeerde manden zouden kunnen geweest zijn. Het vlechtwerk verbrandde natuurlijk bij het bakken maar liet zijn afdruk na op het aardewerk. De prehistorische mens vlocht de wanden van zijn woningen (band keramiekers) Hoe meer men zich vast vestigde en aan landbouw ging doen, hoe meer bevattende voorwerpen men nodig had. Primitief vlechtwerk heeft ook geen werktuigen nodig. Een vak met ingewikkelde werktuigen kan nooit oud zijn. Taalkundig heeft het woord vlechten in een aantal talen dezelfde stam wat ook een teken van grote ouderdom is.